انقلاب اکتبر و «سوسیالیسم»
خرده بورژوایی
پاسخ به مصاحبۀ دکتر محمد مالجو با اخبار روز
دوست ما، آقای دکتر محمد مالجو اخیراً با سایت
اخبار روز گفتگویی دربارۀ انقلاب اکتبر روسیه و پیامدهای آن کرده که زیر عنوان «انقلاب
اکتبر، یک گام به پیش دو گام به پس» منتشر شده است. او در این مصاحبه با اتکاء بر تجارب
و درس های انقلاب روسیه، پیرامون « گذار از حاکمیت غیر دموکراتیک» نیز اظهارنظرهایی
کرده و ضمن توصیه بر «تعهد شورمندانه به آرمان های انسانی انقلاب اکتبر و تحرز هوشمندانه
از روش های سیاسی اش»، «گذار دموکراتیک
مسالمت آمیز با تکیه بر نقش آفرینی نخبگان طبقۀ سیاسی حاکم» و «گذار از حاکمیت غیر
دموکراتیک با اتکاء بر نیروی مداخلۀ مستقیم خارجی» و همچنین «گذار قهرآمیز از حاکمیت
غیر دموکراتیک»، هر سه را مردود دانسته و «بهترین شیوۀ گذار از وضعیت غیر دموکراتیک
را تلاش برای گذار دموکراتیکِ حتی المقدور مسالمت آمیز با تکیه بر تقویت جنبش های مردمی
و ائتلاف شان با یکدیگر و نیم نگاهی به فرصت های سیاسی حاصل از شکاف در طبقۀ سیاسی
حاکم» توصیف کرده است.
من در اینجا با گزینه های گوناگونی که دکتر مالجو
در زمینۀ «گذار از حاکمیت غیر دموکراتیک» و «رابطۀ احزاب و جنبش های چپ ما با انقلاب
اکتبر» مطرح ساخته است کاری ندارم ، اگر چه در نسخۀ تجویزی او جای تأمل و بحث بسیار
هست و مثلاً می توان پرسید وقتی او از تقویت جنبش های مردمی و ائتلاف شان با یکدیگر
گفتگو می کند، منظور او از این «تقویت» چیست؟ جنبش اجتماعی را که با آمپول تقویتی نمی
توان تقویت کرد، پس شکل های مشخص تقویت جنبش های مردمی و مضمون اجتماعی – طبقاتی این
تقویت چیست؟ این جنبش های مردمی با چه عاملی، به چه روش هایی تقویت می شوند و این تقویت
وقتی به معنای مشخص و اجتماعی آن تعریف شود با چه مسائل و وظایفی رو به رو است؟ و آنان
چگونه می توانند با هم ائتلاف کنند؟ اگر وارد جزئیات مشخص این توصیه های مجرد و مبهم
شویم، آنگاه رفته رفته اصل این نسخه رنگ می بازد و از معنای واقعی تهی می شود.
اما چون اصل این گفتگو پیرامون انقلاب اکتبر است
و آقای مالجو دربارۀ این انقلاب و ماهیت و پیامدهای آن هم اظهار نظر کرده است، هدف
من از نگارش این سطور انجام یک گفتگوی برادرانه با او در این باره است. مالجو در این
مصاحبه انقلاب اکتبر را کودتایی بر ضد دولت گرنسکی توصیف کرده که بلشویک ها به روسیه
تحمیل کرده اند و علاوه بر آن طی همین مصاحبۀ چند دقیقه ای بر همۀ دستاوردهای صد سال
تلاش و جستجوی همه اندیشه ورزان اجتماعی هم خط بطلان کشیده است؛ زیرا تلویحاً طبقات
اجتماعی و مبارزۀ آنها، مواضع متفاوت این طبقات اجتماعی به علت منافع متفاوت آنان ،
نظریۀ انقلاب اجتماعی و نقش قهر در تاریخ را هم زیر سوال برده است. او می گوید: «.
. . تصور می کنم شکست نهایی انقلاب اکتبر به ما نشان می دهد که بهترین شیوۀ گذار از
وضعیت غیر دموکراتیک در منظر چپ عبارت باشد از تلاش برای گذار دموکراتیک حتی المقدور
مسالمت آمیز با تکیه بر تقویت جنبش های مردمی و ائتلاف شان با یکدیگر و نیم نگاهی به
فرصت های سیاسی حاصل از شکاف در طبقۀ سیاسی حاکم».
این ها مسائل ریشه دار و مفصلی است که نمی توان
در یک مصاحبۀ چند دقیقه ای و بدون تحلیل و استدلال و بدون بررسی تجارب عملی و نظریه
هایی که در عرصۀ اندیشۀ اجتماعی و تاریخ در پس آن ها قرار دارد، دربارۀ آنها «فتوا»
داد و از این رو نمی توان در این فرصت مختصر هم راجع به همه آنها بحث کرد. از این رو
من خواهم کوشید اینجا در حد ممکن راجع به «کودتای بلشویک ها» و روابط طبقات در انقلاب
روسیه چند نکته را مطرح کنم.
از کودتا شروع کنیم: بهتر است ابتدا با مسائل
شکلی آغاز کنیم. بعداً به ماهیت موضوع هم خواهیم پرداخت؛ زیرا به هر حال زبان ، وسیلۀ
تبادل فکر و تفهیم و تفاهم ما است. کلمات محول بر معانی عرفی مشخصی هستند و کار علم، دقیق تر ساختن معانی
عرفی این کلمات و اصطلاحات و فراهم ساختن تعاریف حتی الامکان مشخص تری برای آنها است.
از این رو گمان می کنم ابتدا باید پنداشتمان
را از واژۀ کودتا روشن کنیم. کودتا از مفاهیمی است که در عصر انقلاب فرانسه ساخته و
پرداخته شده است. شاید این اصطلاح اولین بار در مورد کودتای 18 برومر 1799 ناپلئون
بناپارت به کار رفته باشد؛ رویدادی که هوگو دربارۀ آن گفته است «کودتا زره پوش و آسیب
ناپذیر و جمهوری لخت و آسیب پذیر بود». به ساده ترین و کلی ترین بیان کودتا حرکتی ناگهانی
از سوی بخشی یا جناحی از خود دستگاه قدرت علیه بخش یا جناح دیگر آن برای قبضه کردن
قدرت از طرق و با وسایل غیر قانونی است و به این ترتیب دست کم سه ویژگی دارد:
1- اقدامی ناگهانی و فاقد آن زمینه های تدریجی و
اجتماعی و اقتصادی قبلی است که در بطن جامعه برای یک دگرگونی اجتماعی فراهم و طی زمان
انباشته می شود،
2- صرفاً دست به دست شدن قدرت است و از این رو فاقد
آن آثار با آن دامنه و عمق تغییراتی است که یک انقلاب اجتماعی پس از پیروزی در روابط
تولید و ساختار طبقاتی جامعه در برنامه خود دارد و معمولاً دنبال می کند؛
3- این جا به جایی قدرت در بالا صورت می گیرد، حرکتی
از پایین وجود ندارد و توده مردم در آن دخالتی ندارند و مردم معمولاً پس از یک کودتا
غافلگیر می شوند.
آیا
انقلاب اکتبر مصداق چنین مفهومی است؟
اما به ماهیت موضوع بپردازیم: شخصاً گمان نمی
کنم برای هیچ تحول اجتماعی در تاریخ بشر، تدارک عملی و نظری ریشه دارتر و طولانی تری
از تدارک نظری و عملی انقلاب اکتبر صورت گرفته باشد: از لحاظ عملی دست کم از چهل سال
پیش از این انقلاب، یعنی از زمان تشکیل اولین محافل و گروه های مارکسیستی در روسیه
مقدمات عملی برای سرنگونی رژیم تزاری و مبارزه در راه سوسیالیسم در این کشور آغاز شده
بود.
اتحادیۀ کارگران روسیه جنوبی در سال 1875 در اودسا،
و اتحادیۀ کارگران شمال روسیه در سال 1878 در پترزبورگ تشکیل شد. پلخانوف گروه آزادی
کار را در سال 1883 بنیان گذاری کرد و لنین خود در سال های نیمه دوم دهۀ 1880 فعالیت
در دانشگاه غازان را آغاز کرد که کار به اخراج او از دانشگاه کشید. آنگاه فعالیت خود
را در محفل مارکسیستی فدوسیف در غازان دنبال و سپس با آمدنش به سامارا ، محفل های مارکسیستی
سامارا به دور او جمع شدند. آنگاه در سال
1893 با آمدن به پترزبورگ محفل های مارکسیستی فعال در این شهر را به دور هم جمع کرد
و اتحادیۀ مبارزه برای آزادی طبقۀ کارگر را
به وجود آورد که برای بهبود شرایط کار و تهییج سیاسی در میان توده های وسیع کارگری
حول مسائل روزانه فعالیت می کرد. آنگاه به زندان افتاد که در آنجا نیز دست از مبارزه
بر نداشت و همرزمان خویش را در بیرون از زندان راهنمایی می کرد. مقاله «دربارۀ اعتصاب»
و بیانیه «خطاب به حکومت تزاری» را در زندان نوشت و به خارج فرستاد و همچنین «طرح برنامۀ
حزب» که آن را با شیر در بین سطرهای یک کتاب پزشکی نوشته و مخفیانه به خارج فرستاده
بود از آثار این دورۀ زندان او است. سپس دورۀ تلاش های اتحادیه های مبارزه پترزبورگ،
مسکو، کیف، یکاترینوسلاو برای تشکیل حزب واحد و تشکیل نخستین کنگرۀ حزب سوسیال دموکرات
کارگری روسیه می رسد. مبارزه علیه اکونومیست ها و انتشار «ایسکرا»، اعتصاب در کارخانه
نظامی ابوخوف در 1901 و برخورد با پلیس تزاری و دستگیری و زندان و تبعید حدود 800 کارگر
این کارخانه، اعتصابات در باتوم و روستوف به رهبری سوسیال دموکرات ها در 1902، اعتصابات
سال 1903 ماوراء قفقاز (باتوم، باکو، تفلیس) و در اکراین (اودسا، کیف، یکاترینوسلاو)
و مبارزات دهقانی در اوکراین و نواحی ولگا، تشکیل کنگره دوم حزب سوسیال دموکرات کارگری
روسیه در سال 1903 و مبارزه درون حزب با اکونومیست ها و اپورتونیست های دیگر و تصویب
برنامه و آیین نامه حزب، اعتصابات پترزبورگ و تظاهرات کارگران در برابر کاخ زمستانی
(9 ژانویه 1905)، شورش در رزمنا و پوتیمکین، اعتصاب سیاسی سراسری روسیه در اکتبر
1905 و تأسیس شوراهای نمایندگان کارگران به عنوان دستاورد آن، قیام مسلحانه دسامبر
که در هم شکسته شد، مبارزات حزب بلشویک با تجدیدنظر طلبی شایع در دوران ارتجاع استولی
پین، رونق دوباره و تشدید فعالیت جنبش در سال های 1902 تا 1914 و تأسیس روزنامۀ پراودا،
مبارزات بلشویک ها و لنین با اپورتونیسم بین الملل دوم که در جریان جنگ جهانی اول با
امپریالیست ها همراهی و همکاری می کردند و برافراشتن پرچم صلح، انقلاب فوریه، در هم
شکستن توطئه ژنرال کورنیلوف بر ضد انقلاب، و بالاخره قیام اکتبر و تشکیل حکومت شوروی
فهرست فشرده ای از مبارزات چهل ساله طبقۀ کارگر روسیه و حزب آن همراه با دهقانان فقیر
این کشور است که به انقلاب اکتبر ختم می شود. آیا اینها همه تاریخچۀ یک کودتا است؟
منظور از کودتایی که بر ضد دولت موقت صورت گرفته همین مبارزات چهل ساله است؟
برای این که روشن تر ببینیم و درک کنیم که لنین
و بلشویک ها فقط در سال 1917 از خواب بیدار نشده بودند تا کودتا کنند و جنبشی که با
انقلاب اکتبر 1917 به پیروزی سیاسی می رسد از دهه ها پیش این هدف را در برابر خود قرار
داده و در زمینه های نظری و عملی در راه رسیدن به آن مبارزه کرده است، بجا است فرازی
از کتاب «چه باید کرد؟» لنین را که پانزده سال پیش از آن یعنی در سال 1902 نوشته شده
است با هم بخوانیم: «ما باید به خاطر داشته باشیم که مبارزه با حکومت برای درخواست
های جدا جدا و به دست آوردن امتیازات مجزا، تنها زد و خوردهای کوچک با دشمن و جنگ و
گریزهای کوچکی است که در صفوف جلو دار انجام می شود، ولی پیکار قطعی هنوز در پیش است.
در مقابل ما دژ دشمن با تمام نیرویش قرار گرفته و از آنجا بارانی از خمپاره و گلوله
بر ما فرو می ریزد که بهترین رزمندگان ما را از بین می برد . ما باید این دژ را تسخیر
کنیم و هر گاه همۀ قوای پرولتاریای بیدار شده را با تمام قوای انقلابیون روس در یک
حزب گرد آوریم که عناصر زنده و پاکدامن روسیه به سوی آن روی آور شوند، این دژ را تسخیر
هم خواهیم کرد؛ و فقط آن زمان است که پیشگویی بزرگ پتر الکسیف، کارگر انقلابی روس تحقق
می یابد: بازوی ورزیدۀ میلیون ها مردم کارگر بلند خواهد شد و یوغ استبداد را که با
سر نیزۀ سربازان محافظت می شود در هم خواهد شکست!»
به ترتیبی که گفته شد این میدانی بود که از چهل
سال پیش کارگران و دهقانان روسیه در آن مبارزه کرده بودند و اکنون که مبارزات این چند
دهه به ثمر می رسید، فرصت طلبان و لیبرال ها سر برداشته بودند و ضمن زد و بند با برخی
عناصر رژیم تزاری می خواستند بر امواج خروشان مردم سوار شده و قدرت سیاسی را قبضه کنند.
در این شرایط لنین و بلشویک ها چه باید می کردند؟ ترس لیبرال ها و فرصت طلبانی که اکنون
با برخی عناصر رژیم تزاری همراه شده و دولت موقت تشکیل داده بودند از جنبش انقلابی
و قدرت یافتن آن بیشتر از مخالفت آنان با زیاده روی های رژیم تزاری بود.
منشویک ها و اس ار هایی که اکنون در دولت موقت
جمع شده بودند، نمایندگان همان گرایش های فرصت طلب به خرده بورژوایی بودند که لنین
و بلشویک ها از بیست سال پیش مستمراً سرگرم مبارزه با آنان بودند. این مبارزه از سال
1917 آغاز نشده بود. در این مقطع آنان فرصت طلبانه می خواستند بر امواج خروشان طغیان
مردم سوار شوند و پس از تحکیم قدرت خود بلشویک ها را سرکوب کنند. اما طبقۀ کارگر روسیه
و حزب آن – حزب کمونیستی که لنین بنیان گذاری کرد – آن ها را خوب می شناختند. زیرا
این حزب طی دهه های متمادی در مبارزه ای سخت و بی امان در دو جبهه رشد یافته و آب دیده
شده بود: یکی مبارزه با اپورتونیسم راست، تجدید نظر طلبی و انحلال طلبی و دیگری مبارزه
با اپورتونیسم چپ، جزم اندیشی و فرقه گرایی. اندیشۀ چپ نمی توانست بدون غلبه بر این
موانع در مسیر تاریخی خود پیش برود، زیرا اگر هر یک از این دو غلبه می یافتند اندیشۀ
اجتماعی و امر انقلاب را به بن بست می کشاندند. اما پرورژۀ اکتبر با این «سوسیالیسم
های » خرده بورژوایی و «شوخی» های احزاب سوسیالیست خرده بورژوایی که در همین زمان در
کشورهای اروپایی شاهد عملکرد آنها هستیم تفاوت ماهیتی داشت.
بازی لیبرال ها و فرصت طلبان در مقطع سرنگونی
رژیم های استبدادی و جبار غالباً شبیه هم است. آنان از موضع نیم بند خود با استبداد
مخالفت و با مردم همدلی نشان می دهند، اما ترسشان از قدرت یابی انقلابیون بیشتر است
و معمولاً یا در همان مراحل اولیه از قطار پیاده می شوند و به قدرت حاکم می پیوندند،
یا اگر شرایط و موازنۀ نیروها به آنان اجازه دهد برای متوقف ساختن و جلوگیری از گسترش
و رادیکال تر شدن جنبش و طرح خواسته های بنیادی مردم، ضمن سازش با بخش هایی از رژیم
گذشته نوعی دولت «دلال» تشکیل می دهند. و در هر حال بازی آنها در بالا، پشت درهای بسته،
دور از چشم مردم جریان می یابد.
اما اتفاقاً نقش نیروهای انقلابی هم در این مقطع
غالباً شبیه یکدیگر است. بازی آنها از پایین در جلو چشم مردم، در خیابان ها و میدان های مبارزه عملی با نیروهای
رژیم خودکامه انجام می شود. در این گونه مقاطع اگر نیروهای مردمی فاقد سازمان و رهبری قابل و کارکشته باشند، سازشکاران
پس از آنکه از نیروی آنان برای سرنگونی استبداد و به قدرت رسیدن خود استفاده کردند،
آنان را نیز قلع و قمع خواهند کرد (مانند آنچه در خیزش های موسوم به بهار عربی اتفاق
افتاد). اما اگر نیروهای انقلابی بلوغ سیاسی داشته باشند، اگر سازمان و رهبری آگاه
و هشیار داشته باشند، مراقب اینگونه هم پیمانان نیمه راه و غیر صادق هستند و مانع فرصت
طلبی و توطئه آنها می شوند.
«... هنگامی که بلشویک ها مبارزۀ مستقیم تودۀ
مردم را در خیابان ها رهبری می کردند، احزاب سازش کار یعنی منشویک ها و اس ار ها در
شوراها کرسی های وکالت را اشغال می کردند و در آنجا اکثریت خود را تشکیل می دادند.
چیزی که به این کار تا اندازه ای کمک می کرد، این بود که بیشتر لیدرهای حزب بلشویک
در زندان ها یا در تبعیدگاه ها بودند (لنین در مهاجرت بود، استالین و اسوردلوف در سیبری
تبعید بودند) ، حال آنکه منشویک ها و اس ارها آزادانه در خیابان های پتروگراد گردش
می کردند ... 27 فوریه (12 مارس) سال 1917 نمایندگان لیبرال دومای دولتی با لیدرهای
اس اری و منشویکی در پس پرده بند و بست کرده، کمیتۀ موقتی دومای دولتی را به ریاست
رودزیانکو رئیس دومای چهارم دولتی که یک نفر ملاک سلطنت طلب بود تشکیل دادند و پس از
چند روز کمیتۀ موقتی دومای دولتی و لیدرهای اس ار و منشویک کمیتۀ اجرائیۀ شورای نمایندگان
کارگران و سربازان، پنهانی از بلشویک ها دربارۀ تشکیل حکومت جدید روسیه، یعنی حکومت
موقتی بورژوازی به ریاست شاهزاده لوف که تزار نیکلای دوم پیش از تغییر رژیم ماه فوریه،
او را برای نخست وزیری حکومت خود در نظر گرفته بود، با هم توافق حاصل کردند. میلیوکوف
رئیس کادت ها، گوچکوف رئیس اکتوبریست ها و نمایندگان معروف دیگر طبقۀ سرمایه داران
در حکومت موقتی داخل شدند و گرنسکی اس ار هم به عنوان نمایندۀ «دموکراسی» وارد آن شد.
نتیجه این شد که لیدرهای اس ار و منشویک کمیتۀ
اجرائیۀ شورا، حاکمیت را به بورژوازی واگذار کردند و شورای نمایندگان کارگران و سربازان
که بعداً از این موضوع خبردار شد، با وجود اعتراض بلشویک ها، با اکثریت خود عملیات
لیدرهای اس ار و منشویک را تصویب کرد.
بدین منوال در روسیه دولت نوینی تشکیل شد که بنا
به گفتۀ لنین مرکب بود از نمایندگان «بورژوازی و ملاکین بورژوا شده». (1)
آیا دکتر مالجو می داندکه دولت موقت در روز دوم
مارس 1917 محرمانه گوچکوف و شولگین را نزد تزار فرستاده بود و بورژوازی می خواست قدرت
را به برادر تزار، یعنی به میخائیل رومانوف واگذار کند، اما وقتی که گوچکوف در میتینگ
کارگران راه آهن نطق خود را با شعار «زنده باد امپراتور میخائیل» پایان داد، کارگران
خواستار بازداشت و بازجویی گوچکوف شدند و با خشم شعار دادند «سگ زرد برادر شغال است»؟
(2) دولت موقت که با وعدۀ صلح به مردم بر سر کار آمده بود، جنگ خانمان برانداز امپریالیست
ها با یکدیگر را ادامه داد و از همان آغاز نشان داد که مردم را فریب داده است. دکتر
مالجو نمی داند یا فراموش کرده است که این حکومت موقت بود که ابتدا تظاهرات ماه ژوئیه
کارگران، دهقانان و سربازان علیه ادامۀ جنگ را به خاک و خون کشید. منشویک ها و اس ارها
بودند که همراه با ژنرال های گارد سفید به حزب بلشویک هجوم آوردند، ساختمان روزنامۀ
پراودا را ویران و روزنامه های انقلابی را توقیف کردند. آیا می داند ابتدا این دولت
موقت بود که دست به بازداشت وسیع بلشویک ها زد و روز هفتم ژوئیه دستور بازداشت لنین
را هم صادر کرد؟ آیا او می داند آن کس که در مجلس مشورتی دولتی - که در ماه اوت از
طرف دولت موقت برای بسیج نیروی بورژوازی و مالکین دعوت شده بود - فریاد می زد هر گونه اقدام انقلابی و از جمله اقدام
دهقانان برای تصرف املاک مالکین را با «آهن و خون» در هم خواهم کوبید، گرنسکی اس ار،
رئیس دولت موقت بود؟ آیا دکتر مالجو می داند ژنرال کورنیلوف برای سرکوب انقلاب با دولت
موقت کنار آمده بود و آنان که توطئه کورنیلوف را برای راه انداختن حمام خون از کارگران،
دهقانان و سربازان خنثی کردند همان بلشویک ها بودند؟ اما کسی که کورنیلوف و دنیکین
را – که پس از خنثی شدن توطئه شان در بازداشت بودند – آزاد کرد، گرنسکی رئیس دولت موقت
بود؟ آیا می داند فقط بلشویک ها و لنین نبودند که به زد و بندها و سازشکاریهای اس ارها
و منشویک ها معترض بودند و این سیاست ها موجب تشتث در خود این احزاب و به وجود آمدن
جناح چپی در صفوف خود آنها هم شده بود که با این سیاست ها مخالف بودند؟ مردم، نان،
زمین و صلح می خواستند و دولت موقت برایشان جنگ و کشتار و سرکوب ارمغان آورده بود.
آیا همین دولت موقت و «وعدۀ مجلس مؤسسان» آن است که به تصور دکتر مالجو «به یمن نقش
آفرینی توانمندانه تر اما محتاطانه تر آن اصول سوسیالیسم به ثمر می نشست»؟
آنچه گفته شد فهرست فشرده ای از مبارزات عملی
و تدارک چهل ساله ای بود که برای انقلاب اکتبر صورت گرفته بود. اما سابقۀ تدارک نظری
برای انقلاب سوسیالیستی – جریان اندیشه ای که لنین و بلشویک ها ادامۀ طبیعی و اصلی
آن بودند – از این هم طولانی تر و ریشه دارتر است، زیرا این فعالیت نظری با روسیه یا
لنین آغاز نشده است.
این پیشینۀ نظری از سدۀ نوزدهم و با انتشار مانیفست
کمونیست در سال 1848 در اروپا آغاز می شود. بدیهی است عدالت اجتماعی آرزوی دیرینۀ بشر
بوده است. از هزاره ها و سده های پیش اندیشمندان برجستۀ بسیاری راجع به بی عدالتی های اجتماعی و استثمار انسان از انسان
غور و تأمل کرده، این بی عدالتی ها را در سطح اخلاقی محکوم و طرح ها و توصیه هایی هم
برای مبارزه با آنها پیشنهاد کرده اند. اما این به ویژه در دورۀ انحطاط و سقوط فئودالیسم
و پیدایش نظام سرمایه داری است که بررسی پیرامون جامعه و کم و کیف تحولات آن دامنه
و رونق بیشتری پیدا و به طور محسوس پیشرفت می کند. به ویژه از سدۀ هژدهم میلادی به
بعد، با رشد سرمایه داری، فریادهای عدالت خواهانه هم هر روز بلندتر و بحث ها در این
باره داغ تر می شود. برخوردهای شدید اجتماعی و طبقاتی، شورش ها و انقلابات خونین، اندیشمندان
اجتماعی را وا می دارد که به جامعه، منافع متضاد و بی عدالتی های موجود در آن، چگونگی
تغییرات جامعه و نیرویی که در پشت حرکت و تحولات آن وجود دارد بیشتر بیندیشند. پرسش
ها و مسائل بسیاری مطرح می شود اما هنوز پاسخ علمی یا راه حل اساسی و درستی برای آنها
پیدا نشده است.
مثلاً
آثار ماتریالیست های سدۀ هژدهم، در پیشبرد مبارزۀ بورژوازی آن روزگار – که به
عنوان یک نیروی بالندۀ تاریخی علیه نظام فئودالی و ارتجاع کلیسا مبارزه می کرد – و
در رشد و تکامل اندیشه اجتماعی و مبارزه با خرافات قرون وسطایی، نقش اساسی داشت. لنین
می نویسد: «در تمامی طول تاریخ جدید اروپا و به ویژه در پایان سدۀ هژدهم در فرانسه،
که در آنجا مبارزۀ مصممانه و قاطعی در نهادها و اندیشه ها، علیه همۀ انواع مهملات قرون
وسطائئ و علیه زمین بردگی به انجام رسید، ماتریالیسم نشان داد تنها فلسفه ای است که
از انسجام درونی و همسازی اجزاء خود با یکدیگر برخوردار و با همۀ آموزه های علوم طبیعی
صادقانه همراه، و با خرافات، لفاظی های ریاکارانه و امثال اینها دشمن است.»(3) با این
حال، همین ماتریالیسم تنها در برخورد با پدیده های طبیعی ماتریالیست بود، اما برخورد
آن با پدیده های اجتماعی هنوز ایدآلیستی بود و حاکمیت خرد و پیشرفت آن را مبنای پیشرفت
جامعه می پنداشت.
یا در بریتانیا، اندیشمندان اقتصادی این کشور
– ویلیام پتی، آدام اسمیت و دیوید ریکاردو- توجه خود را بر مطالعۀ فعالیت های مادی
و تولیدی افراد جامعه متمرکز ساخته و در شناخت نظام سرمایه داری پیشرفت های مهمی حاصل
کرده بودند. پتی در 1662 اعلام کرد که ارزش کالاها از روی کاری که صرف تولید آنها شده
تعیین می شود، اسمیت سود را حاصل کار پرداخت نشدۀ کارگران مزد بگیر اعلام کرد و ریکاردو
نظریۀ ارزش ویلیام پتی را گسترش داد اما، این اقتصاددانان نظرات خود را در شرایطی مطرح
ساخته و بر روی آنها کار کرده بودند که هنوز راجع به جریان های طبقاتی که بر جامعۀ
سرمایه داری استیلا دارند آگاهی جدی و واقعی وجود نداشت. ریکاردو همانگونه که مارکس
می نویسد: «تضاد بین منافع طبقاتی مختلف، یعنی تضاد بین دستمزد و سود و تضاد بین سود
و رانت ارضی را نقطۀ آغاز بررسی های خود قرار داد. لیکن با ساده لوحی تمام، این تضادها
را یک قانون اجتماعی ناشی از طبیعت تصور کرد. و نتیجه این شد که دانش اقتصاد بورژوائی
با اتخاذ این پنداشت به عنوان نقطۀ عزیمت خود، به مرزهایی رسید که دیگر فراتر از آنها
نمی توانست برود.»(4)
این اقتصاددانان هم مانند دیگر اندیشمندان پیش
از مارکس هر جا در مسیر بررسی های خود به مانع بر می خوردند و قادر نبودند در تحلیل
جلوتر بروند، وضع موجود را نتیجۀ قوانین طبیعی، ذاتی و غیر قابل تغییر اعلام کرده و
آن را ناشی از سرشت انسان می دانستند و متوقف
می شدند.
در زمینه ای دیگر، مورخان فرانسوی دورۀ بازگشت
سلطنت در فرانسه، مین یه، تیِری وگیزو با تأمل در نبردهای بزرگ عصر انقلاب فرانسه،
به وجود طبقات اجتماعی مختلف در جامعه و مبارزۀ آنان با یکدیگر پی برده بودند و نشان
دادند رویدادهای تاریخی آن دوره نتیجۀ مبارزات طبقات اجتماعی با یکدیگر است، اما می
گفتند که با استقرار نظام بورژوایی جدید، مبارزۀ طبقاتی به پایان رسیده است. آنان وجود
و جریان مبارزۀ طبقاتی را تشخیص داده بودند، اما در همان نقطه متوقف شده و تصور می
کردند با پیروزی بورژوازی بر نظام کهن این جریان پایان یافته است و آنچه پس از این
پیروزی پدید آمده وضعیت طبیعی امور است. بورژوازی در همۀ زمینه ها مدعی بود که نظام
سرمایه داری با «اقتضائات خرد ازلی و ابدی» و با «فطرت انسانی» سازگار و منطبق و بنابراین
نظام طبیعی و پایان تاریخ است.
یا از سویی دیگر، سوسیالیست های تخیلی وجود فواصل طبقاتی و بهره کشی
اقلیتی از اکثریت جامعه را می شناختند
و آن را نقد می کردند، اما به این دریافت نرسیده بودند که اساس و مبنای تکامل اجتماعی
تولید است و دلایل آن را باید در این عرصه جستجو کرد. آنها تصور می کردند نهایتاً آن
سازمان اجتماعی که برای رشد و شکوفایی همۀ استعدادهای انسانی مطلوبترین و مناسب ترین
است وسن سیمون آن را عصر طلایی می نامید، نهایتاً با اعتلای خرد انسانی پدید خواهد
آمد. شعار «از هر کس به اندازۀ توانایی اش، و به هر کس به اندازۀ کارش» را پیروان سن
سیمون در توصیف جامعۀ آرمانی خود طرح کردند. فوریه می گفت ضروری است نظامی که در آن
ثروت و خوشبختی عده ای در گرو فقر و فلاکت دیگران است، از بین برود؛ او از تمدن بورژوائی
و تناقضات آن انتقاد می کرد، اما چون این سوسیالیست ها نظام سرمایه داری را کالبد شکافی
و تحلیل نکرده بودند، علل این تفاوت ها و تناقضات را نمی شناختند و نمی توانستند روش
و برنامۀ مشخص و قابل قبولی را برای تحقق جامعۀ آرمانی خود ارائه کنند و تصور می کردند
می توان از طریق ترویج اندیشه های سوسیالیستی طبقات اجتماعی را با هم آشتی داد و سوسیالیسم
آنها بدون هیچ گونه مبارزۀ سیاسی در بطن نظام سرمایه داری تکوین و تکامل خواهد یافت.
مارکس و انگلس در مانیفیست اعلام می کنند «نظام های تخیلی مطرح شده به وسیلۀ سن سیمون،
فوریه، اون و دیگران، تصویری تخیلی از جامعۀ آینده بود».
باز هم از سویی دیگر تفکر فلسفی در آلمان،
هگل و فوئر باخ و پیروان آنها، هم به طور جدی با مسئلۀ چگونگی تحول و تکامل جامعه درگیر
بودند. هگل با نقد جدی نظرات پپشینیانی که تکامل را یک روند خطی و مستقیم تصور می کردند
و با پروراندن مفهوم تکامل و روش دیالکتیک،
در راه ساخت و پرداخت نظریۀ تکامل اجتماعی گام های اساسی به پیش برداشت. فوریه
قبلاً در این زمینه تلاشی کرده بود اما به نتیجه نرسیده بود. هگل با جمع بندی بسیاری
از اندیشه های متفکرین برجستۀ گذشته، مفاهیم حرکت درونی پدیده ها در نتیجۀ تضاد، پدید
آمدن نو و از میان رفتن کهنه، و روند صعود از پایین تر به بالاتر و بغرنج تر را تشریح
کرد و تکامل بخشید. با این حال اما او هم تحلیل خود را نه در عرصۀ جامعه و برای جامعه،
بلکه فقط در عرصۀ ذهن و بر اساس انگارۀ «روح مطلق» ارائه کرده بود که هیچ توضیح عینی
و واقعی راجع به روابط جاری جامعۀ سرمایه داری موجود به دست نمی داد. او از منشاء این
حرکت خود-تکاملی در جامعه، یعنی تولید و رشد
بی وقفۀ آن و تأثیر آن بر سایر جنبه های روبنایی زندگی اجتماعی غافل بود و مفهوم «روح
مطلق» را جایگزین محرک عینی و زمینی حرکت جامعه و تاریخ کرده بود.
پیش از مارکس و انگلس از سوی هگلی های چپ مانند
روگه و هس نیز کوشش های متعددی برای تلفیق سوسیالیسم تخیلی فرانسه با فلسفۀ هگل – به
امید به وجود آمدن یک جهان بینی تازه، جامع و کارآمد – به عمل آمده بود. روگه معتقد
بود که فلسفۀ آلمان «تا زمانی که در پاریس به عمل در نیاید و با روحیۀ فرانسوی در نیامیزد،
تبدیل به یک نیروی درخور نخواهد شد».(5) اما التقاط مکانیکی این دو کاملاً بی ثمر بود.
به ترتیبی که بیان شد تلاش های جداگانه و متعددی
که برای شناخت چند و چون جنبه های گوناگون حرکت و تکامل جامعه و تدوین یک نظریه علمی
تکامل اجتماعی تا آن زمان به عمل آمده بود، به دلیل غلبۀ نگرش ایدآلیستی گذشته و فقدان
شناخت کافی از نظام اقتصادی و زیر بنایی جامعه، در نیمه راه گرفتار توهماتی چون «رشد
تدریجی و تحول خود بخودی جامعه»، «روح مطلق»، «خرد ازلی و ابدی»، «اقتضای قوانین طبیعت»،
«فطرت انسانی» و مانند این ها شده و نتوانسته بود تحلیل خود را جلوتر ببرد و غالباً
عقیم مانده با توسل به این دستاویز های گنگ و کشدار نقطۀ پایانی بر کار خود گذارده
بود.
مارکس و انگلس که عمیق ترین شناخت را از دستاوردهای
پیشرفته ترین اندیشه ورزان اجتماعی پیش از خود و زمان خود - تفکر فلسفی و سیاسی آلمان
و فرانسه، اندیشۀ اقتصادی بریتانیا – داشتند، این میراث را نقادانه بررسی، نقاط ضعف
آنها را افشا کرده و با عبور از موانع و حل مسائل پیشینیان، یافته های خود را با تجارب
عملی مبارزات طبقات انقلابی فرانسه، بریتانیا و آلمان (کشورهای اصلی و عمدۀ سرمایه
داری آن زمان) محک زدند و نتیجه گیری های خود را به شکلی نو به ضابطه در آوردند. لنین
می نویسد: «نبوغ مارکس دقیقاً در این است که او پاسخ پرسش هایی را که تا آن زمان از
سوی پیشرفته ترین ذهن های بشریت مطرح شده بود، یافته و ارائه کرده است.»(6)
اما همزمان با این تلاش های نظری، اکنون در
عرصۀ واقعی و عملی هم طبقۀ کارگر به تدریج بیدار می شد، در صحنه تاریخ سر بلند می کرد و با
آگاه شدن از موجودیت خود به عنوان طبقه ای که در آستانۀ یک مبارزۀ قطعی در شرایط تاریخی
پیچیده ای قرار گرفته است، در جستجوی راه رهایی خود بود و با تشکیل اتحادیۀ ملی چارتیست
های انگلستان در 1840، تشکیل انجمن های مخفی گوناگون برانداز در فرانسه که ادامۀ سنت
تاریخی جنبش «توطئه برابری خواهان» بابوف بود، تشکیل «اتحادیه عدالت» که عمدتاً از
آلمانی ها تشکیل می شد و شبکۀ پیچیده و شاخه هایی در بقیۀ کشورهای اروپایی داشت و تشکل
های دیگری از همین گونه و همچنین با طوفان هایی که از نیمۀ اول سدۀ نوزدهم آغاز شده
بود، قیام کارگران پاریس در 1848، اعتصابات و نبردهای گوناگون طبقاتی و بر پا ساختن
باریکادهای خیابانی، از پیدایش و حضور عینی خود در عرصۀ تاریخ خبر می داد. بورژوازی
متوجه این خطر شده بود که اگر نیروی اجتماعی عظیم زحمتکشان که بیدار شده بود، صاحب
یک نظریۀ انقلابی مستقل شود، اگر سازماندهی و رهبری شود، چه نیروی بنیان کنی است. از
این رو چه در عرصۀ نظری و چه در زمینۀ سازماندهی و رهبری، مقابله با این جنبش را آغاز
کرد. انواع و اقسام «شبه نظریه» ها را در زمینه های مختلف فلسفی، سیاسی و اقتصادی در
بوق کردند، انواع و اقسام پیامبران قلابی را در این زمینه ها تراشیدند و همۀ امکانات
خود را برای مطرح کردن آنها به کار گرفتند. در زمینۀ سازمانی نیز همه تلاش خود را برای
تحلیل بردن طبقه کارگر در مقولۀ عمومی «مردم» و نفی ضرورت تشکیل یک حزب مستقل و ویژۀ
طبقۀ کارگر به کار بردند. بورژوا لیبرال ها که به دنبال گسترش نفوذ و حفظ سلطۀ خود
بر طبقۀ کارگر و رام کردن آن بودند و گرایش های گوناگون خرده بورژوائی که به دنبال
تحلیل بردن طبقۀ کارگر در تودۀ «مردم» بودند، انواع و اقسام نسخه ها را برای آن می
پیچیدند و تلاش داشتند با سراب های فریبندۀ گوناگون، طبقۀ کارگر را به دام اندازند
و آن را از وحدت و مبارزۀ اصولی منحرف و منصرف کنند. توجه به این زمینه ها برای شناخت
ماهیت گرایش های لیبرالی و اپورتونیسم خرده بورژوایی که بعداً در جریان انقلاب روسیه
آفتابی می شود، ضروری است.
گرایش های خرده بورژوائی عمدتاً در دو جهت حرکت
می کند، اصلاح طلبی و انقلابی گری. اما اصلاح طلبی و انقلابی گری خرده بورژوائی، هر
دو از جهت درونی همجنس یکدیگرند و این موضوع در جنبش طبقۀ کارگر در نقاط عطف تاریخ
آن روشن تر از همیشه دیده می شود. لنین می نویسد: «هر چرخش مشخصی در تاریخ موجب تغییری
در شکل تردید و تذبذب خرده بورژوائی می شود که همیشه در جوار طبقۀ کارگر جریان دارد
و به درجات متفاوت در میان کارگران نفوذ می کند. این تذبذب در دو «خط اصلی» جریان می
یابد: یکی رفورمیسم خرده بورژوائی، یعنی فرومایگی و چاکر منشی در برابر بورژوازی که
در پوششی از لفاظی های احساساتی دموکراتیک و ‹سوسیال› دموکراتیک و آرزوهای احمقانه
پوشانده شده است؛ دیگری انقلابی گری خرده بورژوائی – که در حرف تهدید، هوچی گری و لاف
زنی، اما در عمل صرفاً یک حباب تو خالی از تفرقه، تجزیه، تخریب و بی عقلی است – این
تذبذب به طور اجتناب ناپذیر تا زمانی که ریشۀ اصلی سرمایه داری کنده نشده است، وجود
خواهد داشت.»(7)
خطر نفوذ این هر دو جریان در جنبش طبقۀ کارگر
همیشه وجود دارد و یکی از دلایل اصلی این که طبقۀ کارگر به یک سازمان سیاسی و حزب فراگیر
کارگری مستقل و ویژه خود نیاز دارد، مقابله با همین خطر است. از طرف دیگر دلیل اصلی
این که اپورتونیست ها هم رسیدن به سوسیالیسم بدون نیاز به حزب را تبلیغ می کنند، همین
است.
این تلاش های بورژوازی لیبرال و اپورتونیست های
خرده بورژوائی در دوره ای به توفیق نسبی هم رسید. در فاصلۀ بین سرکوب خونین کمون پاریس
در 1871 و انقلاب 1905 روسیه، و به ویژه در فاصلۀ بین خاموشی فردریک انگلس و انقلاب
1905 روسیه، جنبش انقلابی دچار یک افول نسبی است و بازار شبه نظریه های لیبرالی و اپورتونیستی
داغ می شود. ورنر زومبارت، استاد بورژوائی دانشگاه در آلمان، با خرسندی خاطر، وضعیت
اندیشۀ اجتماعی و جنبش اجتماعی را در سال های آخر سدۀ نوزدهم و آغاز سدۀ بیستم به این
شرح توصیف می کند: «جنبش اجتماعی، بالاتر از هر چیز، اگر بخواهیم محض رعایت اختصار
یک بار دیگر یک اصطلاح خیلی معروف را به کار برم، باید بگویم اِ ولوسیونیست (پیرو تکامل
تدریجی) شده است: - و من فکر می کنم این نکته مهمترین و معنی دارترین جنبۀ تمامی این
دگرگونی است – انقلابی گری، یعنی این اندیشه که انقلاب را می توان عملی ساخت، و تا
این زمان حاکمیت بلامعارض داشته بود، اصولاً کنار گذارده شده بود. اکنون که وابستگی
جنبش اجتماعی به رشد و تکامل اقتصادی، و در نتیجه وابستگی اقتصادی هر گونه انقلابی
درک شده بود، یقیناً توده های مردم تسلیم و تسخیر حس اعتمادی می شدند حاکی از این که
‹رهایی› آنان باید به صورت یک ‹ضرورت طبیعی› از راه برسد، اما از سوی دیگر با توجه
به این تحول، هر گونه اصرار بر رسیدن به رهایی از طریق شورش و نبردهای خیابانی سرکوب
شده بود.»(8) زومبارت اضافه می کند که گرایش انقلابی فقط در بین آنارشیست ها و «پوچیست
ها» باقی مانده است... و البته بسیاری از نظریه پردازان بین الملل دوم هم با این استاد
دانشگاه بورژوائی همدل و هم عقیده بودند.
این وضع دو نتیجه در دو جهت متفاوت داشت: از
یک سو مطلق کردن نظریۀ «رشد تدریجی» سرمایه داری و جریان خود به خود تکامل تاریخ، به
معنای نفی اهمیت و نقش فعالیت آگاهانۀ انسان و خاموش کردن و به تعطیل کشاندن فعالیت
انقلابی و تحول اجتماعی بود و از سوی دیگر با منفعل شدن بدنۀ اصلی و مؤثر نیروهای انقلابی،
آنارشیست ها و ماجراجویانی مدعی انحصاری فعالیت انقلابی می شدند که هدف مشخص و برنامۀ
بلند مدتی نداشتند و به این ترتیب با تجزیۀ نیروهای انقلابی عملاً موجبات هرز رفتن
و خنثی شدن کل نیروی آنان فراهم می شد. آسیب هر دوی این کلیشه ها، به ویژه در زمانی
که نیروی اجتماعی عظیم طبقه کارگر در روسیه داشت بیدار می شد و حرکت خود را برای در
هم شکستن نظام کهن و ایجاد یک نظام تازه آغاز می کرد، از هر زمان دیگری بیشتر بود.
اما انقلاب 1905 روسیه چشم ها را باز کرد و بر موهومات اپورتونیستی که دهه ها بود در سطح جنبش بین المللی طبقۀ کارگر رواج یافته بود،
داغ باطل زد.
بین دو جریان خرده بورژوائی که در بالا به آن
ها اشاره شد، اپورتونیست های بین الملل دوم دست بالا را داشتند. از اینان برخی با تکرار
موهومات سوسیالیست های تخیلی گذشته مدعی بودند که سوسیالیسم آنها بدون مبارزۀ سیاسی
درون نظام سرمایه دای رشد و تکامل خواهد یافت و برخی دیگر با دنباله روی از امثال لوئی
بلان با حرارت از آشتی میان بورژوازی و طبقۀ کارگر دفاع می کردند.
سن سیمون و فوریه، علی رغم آرمان های انسانی شان
دچار این توهم بودند که سرانجام ثروتمندان متقاعد خواهند شد که ثروت های خود را برای
ایجاد یک نظام تازۀ سوسیالیستی که به سود همگان باشد، هبه کنند؛ اما پیروانشان از این
هم فراتر رفته و آشتی طبقات را برای حفظ وضع موجود پیش کشیدند. نام لویی بلان، سوسیالیست
تخیلی نیمۀ سدۀ نوزدهم فرانسه در تاریخ به عنوان مدافع پر حرارت آشتی بین بورژوازی
و پرولتاریا ثبت شده است. سال ها بعد لنین ضمن حمله به منشویک های روسیه آنها را مدافعان
«آیین لویی بلان» می نامید. اظهارات دکتر مالجو انسان را بی اختیار به یاد مرحوم «لویی
بلان» می اندازد.
به هر حال، مباحث نظری جنبش بین المللی طبقۀ
کارگر در سال های دهۀ هشتاد سدۀ نوزدهم به روسیه می رسد و انبوهی از متفکرین روس به
اشاعۀ آموزش های انقلابی مارکس و انگلس می پردازند. همانطور که پیش تر اشاره شد، در
سال های پایانی سدۀ نوزدهم و آغاز سدۀ بیستم، پس از مرگ فردریک انگلس و تا پیش از انقلاب
1905 روسیه، بین الملل دوم در نتیجۀ نفوذ کلیشه های بورژوائی و نفوذ ایدئولوژیک بورژوازی
به سراشیب اپورتونیسم و تجدیدنظر طلبی غلطیده بود که در واقع ریشۀ اصلی بسیاری از گرایش
های بورژوائی یا اپورتونیستی که بعداً در جریان انقلاب روسیه آفتابی شد و بخش قابل
توجهی از نیرو و تلاش بلشویک ها هم صرف مبارزه با آنها شد هم به همین دوره بر می گردد.
مبارزات لنین و بلشویک ها علیه نظرات نارودنیک
ها، اکونومیست ها، اس ارها و «مارکسیست» های علنی یعنی روشنفکران بورژوایی و خرده بورژوائی
که در لباس مارکسیسم درآمده و با استفاده از امکانات علنی تزاری، به اسم مارکسیسم تبعیت
از بورژوازی را تبلیغ می کردند و همۀ اپورتونیست های دیگر چپ و راست که شرح آنها مثنوی
هفتاد من کاغذ می شود هم دنباله و آخرین بخش تدارک نظری انقلاب اکتبر است. کافی است
فقط از اخلال آثار مکتوب لنین که مجموعۀ آن بالغ بر 45 جلد است کسی این تاریخچه را
پیگیری کند تا تصویری از تلاش عظیم نظری که او و بلشویک ها در تدارک انقلاب اکتبر به
عمل آورده اند به دست آورد و بفهمد که قرار دادن یک چنین انقلابی بزرگی و یک چنین جنبش
ریشه داری در تراز امثال گرنسکی و شرکای او در دولت موقت چه کار سخیفی است.
دکتر مالجو می گوید اگر گرنسکی و حکومت موقت
بر سر کار مانده بودند چه بسا چنین و چنان می کردند «تا اصول سوسیالیستی به ثمر بنشیند».
من می گویم این نیازی به کشف و شهود ندارد که بفهمیم اگر آنان مانده بودند چه می کردند.
اگر گرنسکی و دولت موقت او از میان رفته است، برادران اروپایی آنها باقی مانده اند
و امروز کارنامه شان پیش روی ما است. گرنسکی و دولت موقت هم اگر مانده بودند مالاً
از آنها چیزی نظیر حزب سوسیالیست فرانسه یا حزب کارگر بریتانیا از کار در می آمد، همانطوری
که این ها «اصول سوسیالیستی را به ثمر نشانده اند ! ». آیا دکتر مالجو جداً فکر می
کند گرنسکی و دولت موقت او واقعاً توانایی هدایت کشتی طوفان زدۀ روسیه را در آن شرایط
داشتند؟ او خود در جای دیگری از این مصاحبه می گوید: «. . . با این حال روسیۀ زمان
انقلاب نیز خاک حاصلخیزی بود برای به وجود آمدن این نوع قدرت غیر دموکراتیک. روسیۀ
وقت انگار آتش فشان فعالی از انواع بغض ها و نفرت ها و کینه هایی بود که از بطن و متن
اجتماع بر می خاست. این آتش فشان را بلشویک ها شکل نداده بودند. اما بلشویک ها بودند
که آن را در خدمت تسخیر انحصارطلبانۀ قدرت قرار دادند...». از لحن و زبان و موضع منفی
مالجو نسبت به موضوع که بگذریم، در این پاراگراف واقعیتی هست: این آتش فشان فعالِ انواع
بغض ها و نفرت ها و کینه ها را رژیم تزاری طی گذشته ای طولانی ایجاد کرده بود. بله،
بلشویک ها این آتش فشان را شکل نداده بودند، بلشویک ها بخشی از خود این آتش فشان بودند
و از این رو آن را می شناختند و قادر به مهار آن بودند. رژیم تزاری باد کاشته بود و
اکنون طوفان درو می کرد. اکنون دیگر گوشی بدهکار گرنسکی و اصلاح طلبان و آشتی جویان
دیگر نبود. آنها دهه ها دیر از خواب بیدار شده بودند، دهه ها پیش باید دولت موقت تشکیل
می دادند و درصدد «اصلاحات دموکراتیک» بر می آمدند. مالجو در جای دیگری در این مصاحبه
از «قانون شکنی های کمیتۀ انقلابی نظامی» و بلشویک ها صحبت می کند! گویی هنوز نمی داند
انقلاب، درهم شکستن نظمی است که طبقات صاحب امتیاز در قالب همین قانون ها به مردم تحمیل
کرده اند.
طبقات گوناگون اجتماعی، در برابر یک نظام اجتماعی
و سیاسی واحد مواضع و نگاه های متفاوت دارند. این امری طبیعی است، زیرا منافع متفاوتی
دارند و این نیز طبیعی است که هر طبقۀ اجتماعی به دنبال تأمین و حفظ منافع خود باشد
و رهبران سیاسی و سخنگویان احزاب و جریان های سیاسی مختلف هم هر یک نمایندۀ یکی از
این طبقات اجتماعی یا بخش هایی از آن و مدافع و بیان کنندۀ منافع و مواضع آنها باشند.
اینها از بدیهی ترین واقعیات جامعه شناسی سیاسی است. ادامۀ منطقی این واقعیات هم این
است که هر طبقۀ اجتماعی برای حفظ و تأمین منافع خود به دنبال تحمیل سیاست های خود و
سرکردگی خود بر طبقات دیگر باشد. تا این نکتۀ بدیهی اما مهم را به خوبی درنیابیم، به
ماهیت و دلایل مواضع متفاوت احزاب گوناگون و مبارزات آنها با یکدیگر در جریان تحولات
اجتماعی پی نخواهیم برد. در یک جامعه طبقاتی سیاست واحدی وجود ندارد که تأمین کنندۀ
منافع همۀ طبقات باشد. این یک فریب کهنه و سوخته است.
اما لنین و بلشویک ها در برابر سرمایه داری که
خواهان سلطۀ خود بود و کارگران و دهقانان را سرکوب می کرد و در برابر خرده بورژوازی
که حالا بخش های بالایی آن دست در دست سرمایه داران گذارده و دولت موقت را تشکیل داده
بودند به نظر شما چه باید می کردند؟ آیا باید می ایستادند تا مثل 1905 (اما این بار
نه حکومت تزاری، بلکه دولت موقت ) از آنان حمام خون به راه اندازد؟ آقای مالجو باید
به یاد داشته باشد که دولت موقت که وعدۀ مجلس مؤسسان داده بود، این وعده را هم داده
بود که «هرگونه اقدام انقلابی و از جمله هر گونه اقدام دهقانان برای تصرف املاک ملاکان
را با ‹ آهن و خون› در هم بکوبد»، و مردم با توجه به پیشینۀ این دولت موقت در سرکوبی
های ماه ژوئیه، وعدۀ دوم آن را بیشتر باور می کردند!
اما لنین و حزب بلشویک هم مرد این میدان بودند.
درست بر خلاف آنچه دکتر مالجو می گوید، لنین در همان حساس ترین روزها اعلام کرد اگر
ما بلشویک ها در تشخیص آن لحظۀ حساس و تعیین کنندۀ تاریخی که باید وارد عمل شد به وظیفۀ
انقلابی خود عمل نکنیم، همۀ امکانات پیروزی مردم از دست خواهد رفت و تاریخ در آینده
ما را نخواهد بخشید.
اما شاهکار منطق و استدلال مالجو در این مصاحبه
آنجایی است که او همۀ رویدادهای بزرگی که طی یک دورۀ هفتاد ساله پس از انقلاب اکتبر
روی داده و در شکل گیری تاریخ سدۀ بیستم جهان و از جمله اتحاد شوروی تأثیر قاطع داشته
(آنتانت، جنگ جهانی دوم، بحران های اقتصادی جهان، و حکومت شوروی پس از لنین و . .
.) همه را نادیده می گیرد و با یک پرش بلند هفتاد ساله فروپاشی شوروی را مستقیماً به
دورۀ کوتاه چند ساله ای وصله می زند که لنین پس از انقلاب در عرصۀ سیاست شوروی فعال
بود. او می گوید: «عملکرد بلشویک ها در سپهر سیاسی طی حد فاصل انقلاب اکتبر و خروج
نسبی لنین از عرصۀ سیاست» شرط کافی برای ناکارایی اقتصادی و نهایتاً فروپاشی سیاسی
بود. نتیجۀ منطقی که از این گفته به دست می آید این است که ناکارایی اقتصادی که از
همان ابتدای انقلاب اکتبر شروع شده، ادامه یافته و بی وقفه تشدید شده تا در نهایت به
فروپاشی اتحاد شوروی انجامیده باشد ! به این ترتیب همۀ دستاوردهای اقتصادی اتحاد شوروی
پس از انقلاب اکتبر و پیش از فروپاشی آن هم خواب و خیال بوده است.
صرف نظر از
نتیجه گیری که او در پایان بحث خود می کند، مگر می توان آن همه دستاوردهای اقتصادی
این هفتاد ساله – یعنی ایجاد آن شالودۀ صنعتی اتحاد شوروی، ترمیم خرابی ها و آسیب های
دو جنگ جهانی، مقاومت قهرمانانۀ این کشور در جنگ دوم که علاوه بر خود شوروی اروپای
«دموکراتیک» و ذلیل آن روزها را هم که امروز این قضاوت ها از آنجا صادر می شود، از
اسارت نازیسم رهایی بخشید – را نادیده گرفت؟
من در عجبم چگونه مالجو حاضر شده است حیثیت علمی
خود را خرج چنین اظهارات سست و سخیفی کند. مثل این است که جنایات ایالات متحده در ویتنام
یا قتل عام این کشور در اندونزی را مستقیماً به توماس جفرسون یا جرج واشنگتن نسبت دهیم
یا روسو، دانتون و روبسپیر را مسئول استعمار فرانسه در افریقا قلمداد کنیم.
و کلام آخر اینکه آرمان تابناک اکتبر شکست نخورده
و امروز ضرورت آن بیشتر و نیرومند تر از هر
زمان دیگری احساس می شود و فروپاشی اتحاد شوروی به عنوان اولین تجربۀ بشریت در راه
دستیابی به خواستۀ دیرینۀ خود، به معنای تعطیل مبارزه برای رسیدن به جامعه ای نیست
که در آن انسان ها آزاد و برابر و فارغ از استثمار در کنار یکدیگر زندگی کنند.
گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار
بادۀ ناخورده در رگ تاک است.
ناصر
زرافشان
16
آذر 1396
________
پی‌نوشتها:
1: تاریخ
حزب کمونیست اتحاد شوروی صص 291-290
2:
تاریخ حزب کمونیست اتحاد شوروی ص 296
3:
V.I.
Lenin, Collected Works, Vol.19,p.24
درمقالۀ
سه منبع و سه جزء مارکسیسم
4:
مارکس، سرمایه، جلد 1،صفحه 17 (انگلیسی) پی
گفتار برای چاپ دوم
5: Auguste
cornu, Karl Marx and Friedrich Engels,
Leben und Werk,Erster Band, 1818- 1844. Aufbau- verlag, Berlin,1954 .S .455
به
نقل از فرانتسوف، جامعه شناسی و فلسفه. ص 98 (انگلیسی)
6: V,I.Lenin.Collected Works .vol 19.p.27
در
مقاله و سه منبع و سه جزء مارکسیسم
7:
VILenin.
Collected Works .Vol 33.p.21
در
مقالۀ اوقات جدید و خطاهای قدیم در پوششی تازه
8:
Werner
Sombart, Friedrich Engels (1820-1895). Ein
Blatt zur Entwickungsgeschichte des
Sozialismus, Berlin, 1895. S. 26-27.
منبع: سایت شخصی دکتر ناصر زرافشان
.jpg)